Καθώς το καλοκαίρι δίνει τη θέση του στο φθινόπωρο, η Οροσειρά της Ροδόπης μετατρέπεται σε ένα μαγικό μέρος. Τα πατώματα του δάσους είναι γεμάτα με πολύχρωμα μανιτάρια και το έντονο κόκκινο της σορβιάς και του κράνους λάμπει στην πρωινή ομίχλη. Τώρα είναι η ώρα να πιάσετε τα τελευταία κομμάτια του καλοκαιριού και να συμπληρώσετε το κίνητρό σας για τους επόμενους χειμερινούς μήνες!
Από μακριά, η αντίθεση είναι εντελώς οπτική. Αλλά από κοντά, περνώντας πάνω από την πορτοκαλοκίτρινη γη με ένα ζευγάρι τροχών, η μετατόπιση της εποχής επηρεάζει κάθε αισθητήριο σώμα. Η πτώση της θερμοκρασίας και μια δόση ψυχρής υγρασίας αναζωογονούν τη βρωμιά των μανιταριών, τα δέντρα αρχίζουν να χάνουν την γενναιότητά τους, με τις σημύδες να καλύπτουν το μονοπάτι σε ένα τραχύ στρώμα από κίτρινο και πορτοκαλί. Υπάρχει μόνο ένστικτο και δέος, αισθητά μέχρι το κόκαλο…
“Λίγοι προορισμοί υπάρχουν στον κόσμο στους οποίους μονοπάτια διασχίζουν ένα παρθένο δάσος, πόσο μάλλον ένα μέρος που διεκδικεί την ένταξη στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.”
Ο καταγάλανος ουρανός και το αστραφτερό φύλλωμα είναι μια οπτική πανδαισία. Από όποια πλευρά κι αν κοιτάξετε, είναι όμορφο, και δεν κρύβεται ο ερχομός του φθινοπώρου. Το μεγαλείο των χρωμάτων μπορεί να σας αποσπάσει την προσοχή και τα βουητά μέσα στο δάσος δεν μπορούν να αγνοηθούν.
Οι αλλόκοτοι ήχοι που εκπέμπονται από τη χλωρίδα και την πανίδα προσελκύουν την προσοχή των περιστασιακών επισκεπτών, αν και ένας άλλος θόρυβος μπορεί να ακουστεί από όσους ακούνε πιο μακριά: Πληθωρικές κραυγές και ουρλιαχτά βαθιά μέσα σε αυτή την τεράστια, δεμένη κοινότητα της άγριας ζωή – που για κάθε άνθρωπο μέσα στο δάσος, υπάρχει ένα εξίσου ευκίνητο ζώο που μένει ακριβώς μακριά από τα μάτια μας. Ό,τι κι αν κάνετε, μην αγγίζετε την φύση και μην αφήσετε τίποτα πίσω σας, μονάχα αυτό να έχετε κατα νου.
Είναι μια τυπική φθινοπωρινή μέρα στο δάσος πάνω από τα σύνορα του Φρακτού, στην Οροσειρά της Ροδόπης…
1 Comment
Costas Flocas
“τα δέντρα αρχίζουν να χάνουν την γενναιότητά τους…”
Κι εκεί που χάνουν τα δέντρα τη γενναιότητά τους, ανακαλύπτεις εσύ τον κύκλο της ζωής… Ανακαλύπτεις ότι είναι μάταιο να προσπαθείς να επέμβεις και πως το ιερότερο που έχεις να κάνεις είναι να διαφυλάξεις όσο μπορείς το ατόφιο του μέρους, την απόλυτη ομορφιά του μέρους. Που δύσκολα ξεπερνιέται ή προσπερνιέται.