Μια ματιά στο Οχυρό Λίσσε αλλά και στο μακροτοπίο του, την δεύτερη ημέρα του Granitis Camp…
Δέος, μεγαλοφυΐα, συγκεντρωμένη σκέψη, πλούσια η οπτική σε πλήρη σιωπή, διαδρομές του νου σε άλλες εποχές, πολλά τα ερωτήματα, το τοπίο αφοπλιστικό και μεγάλη η συζήτηση επιστρέφοντας στον καταυλισμό.
Το οχυρό Λίσσε, που χαρακτηρίστηκε ως η «ναυαρχίδα» της Γραμμής Μεταξά, ο Ελληνικός Στρατός πολέμησε εναντίον των Γερμανικών και Βουλγαρικών μεραρχιών στις 6 και 7 Απριλίου 1941 και παρά τις σφοδρές επιθέσεις των εισβολέων, τα οχυρά δεν καταλήφθηκαν και παραδόθηκαν μετά την συνθηκολόγηση της Ελλάδος.
Έτσι αποτελεί το μοναδικό οχυρό το οποίο δεν έπεσε από τις ναζιστικές δυνάμεις αλλά παραδόθηκε μόνο όταν η Θεσσαλονίκη έπαψε να βρίσκεται στα χέρια των Ελλήνων.
Μετά το τέλος της πολιορκίας, οι Γερμανοί θέλησαν να μάθουν τα μυστικά της κατασκευής των οχυρών από τους ίδιους τους Έλληνες που απέκρουσαν με επιτυχία όλες τις επιθέσεις τους. Ο ταγματάρχης Γεώργιος Δετοράκης, διοικητής του οχυρού Λίσσε, αρνήθηκε κάθε συνεργασία. Ο Γερμανός στρατηγός ρώτησε τον Έλληνα διοικητή πόσοι ήταν οι νεκροί στο οχυρό Λίσσε και ο ταγματάρχης Δετοράκης του απάντησε πως είχε μόνο έναν νεκρό. Η απάντηση αυτή προξένησε μεγάλη έκπληξη στους Γερμανούς, καθώς οι ίδιοι είχαν μεγάλες απώλειες στον στρατό τους και πίστευαν ότι ανάλογη καταστροφή είχαν υποστεί και οι Έλληνες μέσα στα οχυρά.
Πολύ σημαδιακά αυτά για τον σημερινό άνθρωπο της εξέλιξης και της τεχνολογίας, ο οποίος συστηματικά περιφρονεί τη γη, την ιστορία, τον πολιτισμό, το χώμα, το έδαφος ως πηγή τροφής και ζωής. Σκεπάζει το χώμα, ρυπαίνει το χώμα, το τσιμεντώνει παντού, ασφαλτοστρώνει, κατασκάβει και αποψιλώνει τη φύση γύρω του, χτίζει ουρανοξύστες για να ζει μακριά από τη μητέρα γη και αποκρύβει την ιστορία του, ένα “σύγχρονο ανθρώπινο ον” απομακρυσμένο από τον “πρόγονο άνθρωπο κάτοικο του δάσους”, που δεν βρίσκει τρόπο να εξελίσσεται ως μέρος της φύσης πάνω στο έδαφος.
Θα ήταν λοιπόν ύβρις για τους ανθρώπους αυτούς εάν κάποιος από εμάς δεν γνώριζε την ιστορία τους…
