Η ποδηλασία βουνού είναι μια ψυχαγωγική αναζήτηση. Μπορεί να είναι θεραπευτική, υγιής και να διευρύνει το μυαλό και τη ψυχή. Μπορεί να λειτουργήσει ως ο λίθος μας στη φύση. Παίζουμε με τα ποδήλατά μας στα όμορφα βουνά αυτού του πλανήτη και πολλοί από εμάς το κάνουν με βαθύ σεβασμό και βαθιά αγάπη. Αλλά τα ποδήλατα είναι εξελιγμένα παιχνίδια, και παραπλανιόμαστε αν πιστεύουμε ότι με την οδήγησή τους σβήνουμε κάπως τις σοβαρές πληγές που προκαλεί το είδος μας στα δάση.
Όλα όσα κάνουμε αφήνουν ένα σημάδι και κάθε προσπάθεια να δικαιολογήσουμε το αντίκτυπό αυτό, συγκρίνοντάς το με τη σοβαρότητα άλλων επιπτώσεων δεν παρακάμπτει το γεγονός ότι αφήνουμε και εμείς ένα ακόμα σημάδι.
Το 1964 υπήρχαν 3,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη, πολύ λιγότερο από τον μισό αριθμό που υπάρχουν σήμερα, και έκτοτε ο αντίκτυπός μας αυξάνεται καθημερινά. Πλέον απολαμβάνουμε την παγκόσμια επικοινωνία με ρυθμούς που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς πριν από 50 χρόνια, ένα επίπεδο συνδεσιμότητας με τα κοινωνικά μέσα που δείχνει ότι οι αραιοκατοικημένες περιοχές του κόσμου καταπατούνται “για τίποτα περισσότερο από μια selfie”. Από το 2010, το έτος που κυκλοφόρησε το Instagram, η ετήσια επίσκεψη στα εθνικά πάρκα έχει αυξηθεί πάνω από 46 εκατομμύρια, με μερικά πάρκα από τις μερικές χιλιάδες επισκέπτες που είχαν κάθε χρόνο να φτάνουν πλέον τα εκατομμύρια.
Σε έναν κόσμο σχεδόν 8 δισεκατομμυρίων ανθρώπων, φαίνεται ότι ένας «περιορισμένος χώρος αναψυχής» ακολουθώντας τους κανόνες, είτε με το ποδήλατο είτε με τα πόδια, είναι κάτι που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, συναντώντας καθημερινά τα νέα σημάδια που αφήνουν οι επισκέπτες.
Αυτό μπορεί να ακούγεται αιρετικό για οποιονδήποτε έμπειρο συνοδοιπόρο, αλλά ο μοναδικός στόχος τώρα είναι να προστατέψουμε τους χώρους αναψυχής και να μην ξεφύγουμε πλέον από αυτήν την πεπατημένη πορεία. Ας επισκεπτόμαστε αυτά τα μέρη, κάνοντας το προσεκτικά, με σεβασμό και δέος – αφήνοντας όσο λιγότερα ίχνη μπορούμε, αφήνοντας τη φύση να υπάρχει σε μια κατάσταση ελπιδοφόρου χάριτος.
