Ένας ανυποψίαστος επισκέπτης στη χώρα μας, φεύγοντας, θα νομίζει ότι αυτή η δύστυχη χώρα διαθέτει μόνο υπερβολικό αριθμό από χιλιάδες μπαχαλάκηδες, παρατρεχάμενους πολιτικούς, πολιτικούς χωρίς ημερομηνίες λήξης και στρατιές από αδιάφορους και ασυνείδητους πολίτες.

Έχοντας την υπομονή και τον χρόνο, να παρατηρήσει εκτενέστερα τι κρύβει αυτή η χώρα κάτω από το χαλί, θα διαπιστώσει ότι η χώρα των γραμμάτων και του πολιτισμού έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα παιδείας, σε επίπεδο θανατηφόρας κοινωνικής νόσου. Τρομακτική η φλυαρία, η αδιαφορία, η ξεροκεφαλιά από ανθρώπους της διπλανής πόρτας, από τους πολίτες αυτής της χώρας.

Ο επισκέπτης λοιπόν δεν πρόκειται να δει τίποτε άλλο. Και ας υπάρχει κάτι χρήσιμο και παραγωγικό, κάπου σ’ αυτή τη χώρα. Και φεύγοντας θα αναρωτιέται, πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί τέτοια αδιαφορία;

Επειδή έχει συσσωρευτεί τεράστια αδιαφορία σε δύο ίσως και σε τρεις γενιές, η παιδεία ως αποτυχημένο προϊόν πολιτικής, ως σύστημα και ως μέθοδος, δεν προλαβαίνει να βοηθήσει τους περισσότερους. Είναι ήδη πολύ αργά!

Το μόνο που απομένει, χωρίς πολλά – πολλά είναι η θλίψη αυτής της εικόνας.